Santiago

Hello Santiago!!

Eigenlijk had ik wel zin om naar Santiago te gaan, veel mede-reizigers die er al waren geweest waren niet echt enthousiast. Vies, smog, grote stad, lelijk, om maar een paar steekwoorden te horen waarmee Santiago beschreven werd. Maar in mijn gids zag ik ook veel parken, dus zo erg kon het toch ook niet zijn. Felipe en Carlos (mijn kayakvrienden) hadden in Puerto Montt al gezegd, dat ik bij hun kon logeren als ik Santiago aandeed. En omdat ik tot nu toe nog niet gecouchsurfed (hoe schrijf je dit?) heb, was dit mijn kans. Opeens zat ik vrijdagavond in een super de luxe huis ergens in een buitenwijk van Santiago in een huiselijke omgeving. Santiago heeft in het centrum de gebruikelijke hoogbouw, maar daar buiten zijn het vooral huizen en geen flats waar mensen in wonen. Het huis waar ik in logeerde was zo hoog op de heuvels dat je nog maar 1 straat omhoog kon hoog, daarna was het niet meer bebouwd. Dat geeft een waanzinnig mooi uitzicht over de stad en hierdoor heb je minder last van de smog. Die er gelukkig niet zo veel was. Om eerlijk te zijn was het best wel een frisse dag.
Bij mijn aankomst zaten Felipe en zijn vrienden al aan de piscola (cola met pisco, dat is de nationale equivalent van wodka), best lekker. Na wat kletsen zijn we op weg gegaan naar het uitgaanscentrum van Santiago. In een bar vierde 1 van zijn vrienden zijn verjaardag. Er speelde een ongelovelijk slecht coverbandje van Sepultura ofzo. Niet echt mijn smaak. En dat duwen en trekken heb ik nooit begrepen, rot op! Gelukkig was er een patio die wel gezellig was en Felipe had leuke vrienden. Soms voel je je opeens best oud als je met allemaal 25jarigen staat te praten. Ze zitten allemaal te dubben met wat ze moeten gaan doen werken of doorstuderen. Als ze gaan werken als wat dan en waar. He, wacht op dat punt ben ik dan ook weer. Alleen dan 8 jaar verder en met meer op- en aanmerkingen. Auw.
Zaterdag heeft Felipe me een rondleiding door Santiago gegeven. Ondanks de negatieve verwachtingen vind ik het nog steeds een leuke stad. Best warm, maar zeker niet zo negatief als iedereen voorspelde. ´s Avonds was er wederom weer een verjaardag te vieren. Dit keer in een park nog verder de heuvels op dan waar ik logeer. Iedereen had een instrument mee genomen van atabaque tot digerido. Dus we waren van ver te horen! In het park had je een geweldig uitzicht over Santiago. Vlak voor zonsondergang zijn we afgezakt naar beneden waar een mirador is. Hier heb je een geweldig uitzicht en zie je waar de zon achter de heuvels ondergaat. Vlak daarvoor hult het Santiago in een gouden gloed. Super mooi!
Zon onder en wij door naar het volgende verjaardagsfeestje! Heb nog nooit zoveel verjaardagen in 2 dagen gevierd. Wederom weer wat van Felipe´s vrienden ontmoet, die allemaal een dropje wilde proberen. Ik had namelijk ´s middags een dropje aan Felipe gegeven, wat hij afschuwelijk vond. Ha ha ha de dropjes werden niet echt met gejuich ontvangen. Op 1 persoon na zorgde iedereen dat ze er zo snel mogelijk van af kwamen. Maar ja het blijft nogal aan je tanden plakken. De enige persoon die het lekker vond, had het in NL gegeten en legde aan iedereen uit dat na 3 dropjes het best lekker is. No way, dacht iedereen. Voor zijn dapperheid heeft ie een rolletje zoute drop gewonnen. Zie je piscola is voor watjes, drop is de real deal!
Zondagochtend, na een zeer korte nacht, stond er iets sportiefs op het programma. Mountainbiken! Aangezien er hier echte mountains zijn, wordt het keihard biken. Samen met Carlos en Felipe zijn we met de auto naar de rand van de stad gereden en vanaf daar gaan fietsen. Dwars door de stad, door parken, over de stoep allemaal richting Cerro San Cristobel. Vanaf de top heb je een bijan 360 graden uitzicht over Santiago. Dat is, als je bovenkomt. Af en toe zijn de heuvels heel erg stijl en heb je het idee dat je niet echt vooruit komt. Maar aan alles komt een einde en ook aan de meest steile heuvel. Uitpuffend bovenop San Cristobel heb je inderdaad een prachtig uitzicht over de stad. Als je iets lager kijkt, daar waar je zelf staat zie je alleen maar mountainbikes en heel veel mensen. Lijkt wel alsof heel Santiago op zondagochtend deze heuvel beklimt. Dit doen ze heel lui met een taxi of stoeltjeslift, wat sportiever lopend en fietsend of extreem sportief rennend. Het allerleukste gedeelte? Bergafwaarts en dan heel hard in je remmen knijpen omdat een tergend langzame taxi voor je rijdt. De rest van de dag gerelaxed, gekletst met de rest van de familie. Zo leuk om weer eens in een familie te zijn, ja jongens ik mis jullie soms best wel. Vooral als het antwoord ja mam/pap is, met rollende ogen en een zucht er achteraan. Dat is universeel!
Maandag heb ik zelf Santiago verkend. Na wat gestruind te hebben over de markten en de begraafplaats ging ik op zoek naar een reisgids over Argentinie. Grote stad, grote kans dat ik hier slaag. Not dus. Wel een leuke manier om een stad goed te leren kennen wat ik ben van het kastje naar de muur gestuurd waar ik het heen en weer van kreeg. Uiteindelijk na het kopen van bonbons en alfajores als bedankje voor het logeren, ben ik weer huiswaarts gekeerd. Samen met Cecilia (moeder) nog een openlucht museum in hun wijk bezocht. ´s Avonds heb ik een super lekker maisgerecht gegeten. Ja je leest het goed mais! Normaal ben ik geen fan van mais (nou ja maisbrood en taco´s uitgezonderd), maar ik wilde het graag proberen. Het heet pastel de chocla, dat is dus een soort van maisquiche. Die was lekkker!!! Maar ik waag me nog steeds niet aan een maiskolf. Dinsdag ga ik op weg naar Valparaiso, het UNESCO werelderfgoed. Ben benieuwd.

Doei!