Cordoba

De nachtelijke busrit van Mendoza naar Cordoba was zoals altijd een beetje irritant. Vol goede moed stapte ik in de bus, deze keer zou ik heerlijk slapen en me niet storen aan snurkende mensen. Deze belofte aan mezelf werd al vanaf minuut 1 aardig op de proef gesteld, toen naast mij een vleesgeworden moppersmurf plaats nam. Mopper, dacht dat de bus leger zou zijn, mopper, de airco staat niet hoog genoeg, mopper, ik had een raamplaats gereserveerd, etc. mopper. Ik heb het echt geprobeerd om me er niks van aan te trekken. Alleen begon meneer zich heel asociaal te gedragen door diagonaal in zijn stoel te gaan zitten en dan mopperen dat er niet genoeg ruimte is. Jammer dat ik spaans versta anders was ik eerder uitgetuned. Heb hem zo veel mogelijk genegeerd door mijn I-pod heeeeeeeel hard te zetten. Al snel werd de film er in geduwd en daar zat een blije Ellen; Love, Actually!! Daar had ik nou net zin in! Kwam erachter dat ik hem te vaak gezien heb, want kende al scene´s uit mijn hoofd......
Einde van de film was de bus in diepe stilte gehuld, iedereen sliep en het lukte mij aardig om de slaap te vatten. Alleen heb ik samen met mijn moppersmurfbuurman een spelletje landje-verroveren gedaan met inzet de armleuning. Aangezien deze man niet snapt dat het best onbeschoft is als je heel breed gaat liggen, ver over de armleuning je lijf plaatst en mijn stoel voor 1/3 inneemt. Subtiliteiten hielpen niet, dus na een stief half uurtje aan speldenprikken uitdelen heb ik zijn lijf maar ff een stuk terug geduwd. Dat herhaalde zich nog een paar keer tot dat het licht werd. Toen bleek dat we een lekke band hadden en voor de garage moesten wachten tot dat ie open ging. Ach prop mijn oordoppen er weer in en slaap nog ff door.
Uiteindelijk 3 uur later kwam ik in in Cordoba aan. Door de stad rijdend zie je gelijk het verschil tussen Mendoza en Cordoba, veel meer leven en jonge mensen op straat. Cordoba herbergt meerdere universiteiten. Na aankomst in het hostal verviel ik een beetje in de travelblues. Had opeens niet meer zo veel zin om nog iets te ondernemen, 3 weken leken opeens nog heel lang en kreeg een beetje heimwee, had eigenlijk wel behoefte aan bekende gezichten. De mix van slaapgebrek, opspelende hormonen en een enorme hitte zijn nog nooit goede ingredienten voor mij geweest. Van ´ellende´ (zie je het zit zelfs in mijn naam!) ben ik achter de computer gedoken om wat emails te versturen. Opeens verscheen in de gmailchat degene die mijn dag weer opfleurde; mijn zussie!! Na wat heen en weer gechat ging het over op een heel serieus onderwerp; Sinterklaas surprises! Jammer genoeg mis ik dit jaar de slachting in onze familie, maar samen met Rennie had ik enorme pret over de kadootjes en suprises. Hi hi hi Pap, Mam en Wouter maken jullie je borst maar nat! Dat doet een mens goed, slechte dingen verzinnen voor Sinterklaas.
´s Middags ben ik de oude binnenstad in gegaan. Erg mooi en een hele gezellige sfeer. Als je een talencursus in Argentinie wil doen, dan is Cordoba zeker geen gek alternatief. Om mijn rare dag nog maar een gekke twist te geven heb ik in het hostal samen met andere hostalbewoners de wedstrijd Real Madrid - Barcelona gekeken. Had gewoon ff behoefte aan andere mensen om me heen, niet dat ik echt een voetballiefhebber ben. Was super gezellig en tegen de tijd dat het 5e doelpunt van Barcelona er in ging, was mijn humeur al weer boven Jan. Ongeveer het tegenovergstelde van Real Madrid fans, wat een blamage. ´s Avonds een hapje gaan eten met de hostalbewoners, erg gezellig.
Dinsdag ben ik de stad verder gaan verkennen en heb ik een interessant bezoek gebracht aan het Museum de la Memoria. Daar krijg je het best koud van ondands de hitte. Het museum is gevestigd in een voormalig ondervragings/martel/cellengebouw van de D2 (Een Cordobaanse inlichtingendienst die speciaal opgericht was om verdachten te kidnappen en te martelen. Zij zorgden er ook voor dat de kinderen van deze verdachten ondergebracht werden bij minder politiek actieve families. Koude rillingen krijg je er van en tot mijn schande moet ik bekenen dat ik (net als in Chili) weet dat er een dictatuur was met bloederige gevolgen. Maar wat die bloederige gevolgen waren en wat voor weerslag dat heeft op de families en vrienden ruim 35 jaar later, heb ik me nooit echt gerealiseerd. Om de boel toch nog een beetje vrolijke te houden met ik ´s avonds met een kamergenootje en haar taalcursus vrienden ergens wat gaan eten.
Woensdag nog een laatste rondje door de stad gelopen, van schaduw naar schaduw want anders is het echt te warm. Voel mijn bovenbenen door mijn broek heen branden. Uiteindelijk afscheid genomen van iedereen in het hostal en begon een beetje te balen dat ik niet meer tijd heb om in Cordoba te blijven. Opeens heb ik aan 3 weken net genoeg om nog alles te doen wat ik nu heb bedacht. Een nachtje langer in Cordoba past er net niet in. Maar die komt op het lijstje voor volgende keer te staan. In de taxi op weg naar de busterminal hoorde ik dat het 33graden is, om 19:30 uur!
Op het bustation maar mijn dagelijks portie ijs genomen en geduldig gewacht op de bus die mij naar Salta brengt. Door de verhalen van Remco en mijn ouders heb ik veel zin in om Salta en omgeving te verkennen. Maar eerst weer eens een nachtbus pakken.
Ciao!