Punto del Diablo

Punto del Diablo.......niks niet duivels maar hemels! Na zaterdagmiddag om 14:00 uur begonnen te zijn met reizen ben ik via een bus-boot-bus combi op zondagavond om 23:30 uur in het donkere middle of nowhere aangekomen in een gehuchte in Uruguay. Het was een beetje een nat en guur paradijs, maar he het is er een.
Het is een relaxed dorpje van ongeveer 1.000 inwoners wat op loopafstand omringd is door 3 waanzinnig mooie stranden. Daarnaast is het enorm rustig. Op dit moment, want over 2 weken is het uitdijen voor deze Duivel en zijn er meer dan 40.000 mensen op dit puntje. Grappig genoeg merk je daar nu ff helemaal niks van, want alles is nog dicht. Heel weinig restaurants of winkeltjes zijn open en op straat kan je rustig 10 minuten lopen voor dat je 1 auto ziet. Je bent dan ondertussen wel het dorpje uit gelopen. Er is zelfs geen pinautomaat, dus dat maakt het leven een stuk goedkoper. De supermarkt (3 stuks maar liefst) is voor elke backpacker hier het uitje van de dag.
Dat is ook gelijk het enige stressmoment van de dag, want wat ga je dan toch eten.
Voor de rest is het heeeeeeeeeerlijk. Beetje op het strand liggen totdat het te warm wordt en je bijna levend verbrand zelfs met factor 60 (dat bestaat!) op. Dan hobbel je naar een supermarkt voor boodschappen, kuier je naar het hostal om een lunch in elkaar te draaien en na de after-lunch-dip klets je wat met je medebewoners in het hostal of zwiep je al lezend in je hangmat. Dit alles tot dat de kracht van de zon rond 17:00 uur weer wat afneemt, dan rol je je handoekje weer op en loop je naar het strand om maar weer eens een verfrissende duik te nemen. Als je door honger rond 20:00 uur van het strand gedwongen wordt, dan herhaalt het supermarkt verhaal zich weer. Dit keer met heel veel meer reuring in de keuken, want alle 40 mensen willen tegelijkertijd eten. Enorm gezellig dus. Bedenk er een gitaar en een paar goede stemmen bij, leuke gesprekken en super gezellige mensen en je snapt waarom ik al snel mijn reservering verlengt heb naar zaterdag!
De variatie in de dagen zit hem in wel of niet surfen, nieuwe mensen die inchecken en een ander strand dan gisteren. Zo zijn er spontane acties als een kampvuur op het strand maken waar een rare amerikaan onder begeleiding van een gitaar een potje gaat rappen. Andere avonden zitten we met z´n allen op het balkon met drank en gezelligheid te praten over onze reiservaringen.
Je snapt dat ik niet zo veel beleefd heb als voorgaande dagen, maar ik heb enorm genoten. Zeker als je op je laatste avondje op het strand met je voeten ongeveer in het water, je vader aan de telefoon hebt die in mijn huisje in A´dam gestrand is door de sneeuwoverlast. Ondertussen kwamen er op een i-phone van een ander NL meisje een foto binnen van haar vader die wat foto´s doorstuurde van een besneeuwd NL. Logisch dat we dus nog maar ff wat langer op het strand bleven om van alles nog even extra te genieten.
Ondertussen begin ik me af te vragen hoe ver ik ga komen op mijn terugreis naar Amsterdam. Wie weet wordt het voor mij geen witte kerst in NL, maar ergens op een europees vliegveld op, hopelijk, een veldbedje met enkel de reisherinneringen om mij warm te houden ;-). Zo lang ik maar bij mijn backpack kan overleef ik alles. Hier zit immers een uitrusting in die berekend is op de kou in Patagonie. Al lijkt dit ondertussen wel een andere reis. De weersvoorspellingen zijn niet heel bemoedigend, maar we hebben nog een paar dagen. Ik ga nog ff een dagje Uruguay doen in de vorm van Colonia. Dan 1,5 dag Buenos Aires en als het goed is dan pak ik dinsdag het vliegtuig helemaal terug naar Schiphol. Enfin we gaan het zien. Ik ga nog ff opwarmen in de zon voordat ik die heel lang moet missen. Gooi er gelijk een lekkere steak in, want ook die ga ik enorm missen.
Tot snel!